CAMPERSITE.BE

Een klein lief meisje stond onder een luifel. Ze had

juist boodschappen gedaan in de supermarkt, met haar

mama. Ze zal ongeveer 6 jaar oud zijn geweest, dit

prachtige roodharige sproetige beeld van onschuld.

Het stortregende buiten. Je weet wel, dat soort

regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen, zo

gehaast om de aarde te raken, dat het geen tijd had om

de straal wat zachter te zetten.

We stonden allemaal onder deze luifel aan de ingang

van de supermarkt.

We wachtten, sommigen geduldig, anderen "geïrriteerd",

omdat de natuur hun haastige dag in de war had

gegooid.

Ik ben altijd wat dromerig als het regent. Ik verdwijn

in het geluid en met het inzicht dat de hemel het vuil

en het stof van de wereld afspoelt.

Herinneringen van "rennen en spetteren" als een

"kind" -zo zorgeloos spelen in je gedachten, als een

welkome onderbreking van een voorbije dag met zorgen

en stress...

Haar stem was zo mooi toen ze de hypnotische trance

onderbrak waar we allemaal in gevangen zaten; "Mama,

laten we door de regen gaan rennen," zei ze.

"Wat?" Vroeg Mama."Laten we door de regen gaan

rennen!" herhaalde ze.

"Nee, lieverd. We wachten dat het wat minder wordt"

antwoordde mama.

Het kind wachtte nog een minuutje en herhaalde:"Mama,

laten we door de regen gaan rennen."

"We worden doornat als we dat doen," zei mama.

"Nee, dat zullen we niet, mama. Dat is niet wat je zei

vanmorgen" zei het meisje terwijl ze aan haar mama's

arm trok.

"Vanmorgen? Wanneer zei ik dat we door de regen

konden rennen en niet nat zouden worden?"

Het meisje zei kalmpjes: "Weet je dat niet meer?

Toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei

je:

"Als we hierdoorheen geraken samen, komen we door

alles heen!"

Iedereen was opeens muisstil. Ik zweer dat je niets

anders hoorde dan de regen. We stonden allemaal

doodstil

De volgende minuten kwam er niemand en ging er

niemand weg.

Mama dacht even na over wat ze zou antwoorden.

Sommigen zouden het weglachen of haar voor gek

uitmaken.

Sommigen zouden zelfs negeren wat ze zei. Maar dit

was een moment van affirmatie in een kinderleven.

Een moment van onschuldig vertrouwen, dat wanneer

het gevoed en verzorgd wordt, zal bloeien in geloof in

de goede dingen en de hoop van het leven.

"Lieverd, je hebt gelijk. Laten we door de regen

rennen. Als het zo moet zijn dat men ons vanuit

hierboven nat laat worden, wel, dan hadden we

misschien juist een wasbeurt nodig," zei mama. Daar

gingen ze.

We stonden daar allemaal te kijken en te glimlachen,

toen ze daar vooruit sprongen tussen de auto's door,

en jawel, door de plassen.

Ze hielden hun boodschappentassen boven hun hoofd.

Ze werden doornat. Maar ze werden gevolgd door

enkele anderen die schreeuwden en lachten als kinderen

onderweg naar hun auto's.

En ja, ik ook. Ik rende en werd nat. Ik had ook een

wasbeurt nodig.

Omstandigheden of mensen kunnen je geld, je

materiële bezittingen en je gezondheid wegnemen. Maar

niemand kan ooit je dierbare herinneringen wegnemen...

Vergeet daarom niet om "tijd" te maken en de

gelegenheden te pakken om elke dag herinneringen te

maken.

Voor alles en voor elk doel onder de hemel is er

een seizoen en een tijd.

Bewaar de zonnige dagen voor de donkere momenten.

Een vriend zond mij deze boodschap om mij te

herinneren aan "het" leven en de waarden in het

leven...

Samen een glaasje wijn, een frisse pint, een

gezellige BBQ onder buren en vrienden, een terrasje,

genietend van de dagdagelijkse dingen, genieten van de reizen met de MH,

En beetje humor...

Ik hoop dat je het apprecieerde.

IK HOOP DAT JE STEEDS DE TIJD NEEMT OM DOOR DE

REGEN TE RENNEN.

Ze zeggen dat het een minuut duurt om een speciaal

persoon te vinden, een uur hen te waarderen, en een dag om

van hen te houden, maar een heel leven om hen te

vergeten.

peter VR