Een klein lief meisje stond onder een luifel. Ze had
juist boodschappen gedaan in de supermarkt, met haar
mama. Ze zal ongeveer 6 jaar oud zijn geweest, dit
prachtige roodharige sproetige beeld van onschuld.
Het stortregende buiten. Je weet wel, dat soort
regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen, zo
gehaast om de aarde te raken, dat het geen tijd had om
de straal wat zachter te zetten.
We stonden allemaal onder deze luifel aan de ingang
van de supermarkt.
We wachtten, sommigen geduldig, anderen "geïrriteerd",
omdat de natuur hun haastige dag in de war had
gegooid.
Ik ben altijd wat dromerig als het regent. Ik verdwijn
in het geluid en met het inzicht dat de hemel het vuil
en het stof van de wereld afspoelt.
Herinneringen van "rennen en spetteren" als een
"kind" -zo zorgeloos spelen in je gedachten, als een
welkome onderbreking van een voorbije dag met zorgen
en stress...
Haar stem was zo mooi toen ze de hypnotische trance
onderbrak waar we allemaal in gevangen zaten; "Mama,
laten we door de regen gaan rennen," zei ze.
"Wat?" Vroeg Mama."Laten we door de regen gaan
rennen!" herhaalde ze.
"Nee, lieverd. We wachten dat het wat minder wordt"
antwoordde mama.
Het kind wachtte nog een minuutje en herhaalde:"Mama,
laten we door de regen gaan rennen."
"We worden doornat als we dat doen," zei mama.
"Nee, dat zullen we niet, mama. Dat is niet wat je zei
vanmorgen" zei het meisje terwijl ze aan haar mama's
arm trok.
"Vanmorgen? Wanneer zei ik dat we door de regen
konden rennen en niet nat zouden worden?"
Het meisje zei kalmpjes: "Weet je dat niet meer?
Toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei
je:
"Als we hierdoorheen geraken samen, komen we door
alles heen!"
Iedereen was opeens muisstil. Ik zweer dat je niets
anders hoorde dan de regen. We stonden allemaal
doodstil
De volgende minuten kwam er niemand en ging er
niemand weg.
Mama dacht even na over wat ze zou antwoorden.
Sommigen zouden het weglachen of haar voor gek
uitmaken.
Sommigen zouden zelfs negeren wat ze zei. Maar dit
was een moment van affirmatie in een kinderleven.
Een moment van onschuldig vertrouwen, dat wanneer
het gevoed en verzorgd wordt, zal bloeien in geloof in
de goede dingen en de hoop van het leven.
"Lieverd, je hebt gelijk. Laten we door de regen
rennen. Als het zo moet zijn dat men ons vanuit
hierboven nat laat worden, wel, dan hadden we
misschien juist een wasbeurt nodig," zei mama. Daar
gingen ze.
We stonden daar allemaal te kijken en te glimlachen,
toen ze daar vooruit sprongen tussen de auto's door,
en jawel, door de plassen.
Ze hielden hun boodschappentassen boven hun hoofd.
Ze werden doornat. Maar ze werden gevolgd door
enkele anderen die schreeuwden en lachten als kinderen
onderweg naar hun auto's.
En ja, ik ook. Ik rende en werd nat. Ik had ook een
wasbeurt nodig.
Omstandigheden of mensen kunnen je geld, je
materiële bezittingen en je gezondheid wegnemen. Maar
niemand kan ooit je dierbare herinneringen wegnemen...
Vergeet daarom niet om "tijd" te maken en de
gelegenheden te pakken om elke dag herinneringen te
maken.
Voor alles en voor elk doel onder de hemel is er
een seizoen en een tijd.
Bewaar de zonnige dagen voor de donkere momenten.
Een vriend zond mij deze boodschap om mij te
herinneren aan "het" leven en de waarden in het
leven...
Samen een glaasje wijn, een frisse pint, een
gezellige BBQ onder buren en vrienden, een terrasje,
genietend van de dagdagelijkse dingen, genieten van de reizen met de MH,
En beetje humor...
Ik hoop dat je het apprecieerde.
IK HOOP DAT JE STEEDS DE TIJD NEEMT OM DOOR DE
REGEN TE RENNEN.
Ze zeggen dat het een minuut duurt om een speciaal
persoon te vinden, een uur hen te waarderen, en een dag om
van hen te houden, maar een heel leven om hen te
vergeten.
peter VR
|