CAMPERSITE.BE

Het is nu weer al een heel tijdje geleden dat er nog een grappig verhaaltje stond in deze rubriek, ooit door Magda gestart. Zelf maak ik zelden plezante dingen mee. Ik zit meestal vast in de modder of heb een lekke band en ik daar niet mee lachen!
Maar om het initiatief van Magda terug wat leven in te blazen, heb ik een grappig artikeltje van Ailsa James uit het Britse Motorcaravan Motorhome Monthly (MMM) van december 2004, vertaald voor u.

Het verhaal van een oudbakken baguette

Frankrijk is een wonderbaar land. Ha...die reuk van riolen en Gauloises, gemengd met de geur van dennenbossen en versgebakken stokbrood.
"Wat heeft dit te maken met oudbakken baguettes?", hoor ik u vragen.
Wel hier komt het verhaal.

We waren met onze "Gus", een vrij nieuwe omgebouwde Volkswagen T5 motorhome, voor drie weken in Frankrijk. Het waren drie prachtige weken geweest, veel zon, kabbelende zee. Het was tijd om naar huis te gaan.
De rit vanuit Biarritz was zonder problemen verlopen tot we "La Manche" overstaken van St.Malo naar Portsmouth (UK). Met veel zwaai en goed in vorm reden we over de A36 tot we aan een rondpunt kwamen in Salisbury. Voor het eerst sinds een lange tijd moest er van versnelling worden veranderd. Plots een verschrikkelijk geknars en gehuil als van een gekeeld varken. Geen mogelijkheid om in vierde te geraken. Ook niet in tweede. Al vlug stond er een lange file achter ons. In één grote paniekbeweging geraakten we in eerste en schoven aan 10 per uur door de verkeerslichten.
We kwamen er nogal snel achter dat we de onpare versnellingen konden schakelen, maar niet de pare. We geraakten onmogelijk in tweede, vierde en zesde.
"Lieve hemel, wat doen we nu?", was onze eerste reactie. Maar we besloten het erop te wagen en in eerste, derde en vijfde naar huis te rijden (we wonen in Braunton in Noord Devon).
Na enkele kilometer daagde mijn echtgenoot het lot uit en schakelde naar zesde versnelling. Veel gevloek en gesakker mar we geraakten toch in zesde.
In Barnstaple wisten we dat we een gans pak ronde punten zouden tegenkomen. Eerste, derde en vijfde zouden niet volstaan. Barnstaple is de thuishaven van de verkeersopstoppingen. Dat staat zo op een sticker en dus zal het wel waar zijn. We kruisten onze vingers, benen en ogen en probeerden tweede versnelling bij het eerste rondpunt. Braaf als een kwispelstaartende hond ging Gus in derde, in vierde, vijfde en zesde. Geen probleem. "Mirakel! Er is een mirakel gebeurd!".
Nu is het zo dat Gus recent voor onderhoud binnen was geweest. De synchromesh in achteruit werkte niet zo goed. We vermoedden dat het probleem zich had uitgebreid naar de andere versnellingen en namen contact op met de lokale verdeler in Barnstaple voor een onderzoek.
Brave mensen. We kregen een leenwagen en deden wat boodschappen. Een korte tijd later toen we de garage passeerden, zagen we tot onze verbazing Gus op de parking voor de garage staan. Ik stapte uit en ging vragen of hij misschien al gereed was.
"Yes madam", zei de vriendelijke man.
Ik meende een "ja, maar..." in zijn stem gehoord te hebben en vroeg "maar wat?". Dat zou jij ook gedaan hebben.
"Maar... de herstelling valt niet onder de waarborg!", zei de man.
Hierop rechtte ik mij tot mijn volle 1.5 meter, stak mijn borst vooruit (alle 85 cm) en maakte mij gereed voor de slag.
"Wablief?", zei ik.
"Onze mecanicien heeft de versnelling nagekeken en vond een stuk brood tussen de versnellingsbak en de versnellingspook. Hij heeft het stuk brood er van tussen gehaald, met de stofzuiger alles proper gemaakt en nu werkt de versnellingsbak weer als nieuw." Hij had duidelijk moeite om zich serieus te houden.
"Een stuk brood?" Ik dacht dat hij mij uitlachte.
Hij toonde mij een plastiek zak met de schuldige er in. Met stomme verbazing keek ik naar 20 cm verpulverde, zeer oudbakken baguette.
"Hoe is dát daar geraakt? Hoe KON dat daar geraken?" Ik vroeg natuurlijk niet WAAR het vandaan kwam, want dat was nogal klaar. We kwamen net terug van Frankrijk.
Wel, hij had geen antwoord op die vragen. En wij nog minder. Een mysterie dus en een mysterie zal het voor eeuwig blijven.
Een oudbakken baguette!
De prijs van een baguette in Frankrijk is buiten alle proporties. Een euro en een half voor iets dat per minuut harder wordt en een dodelijk wapen als het dezelfde dag niet opgegeten is. Die 20 centimeter kostten ons € 25 uiteindelijk plus tax. Zal ik ooit nog normaal naar een baguette kunnen kijken?

Naar Ailsa A James uit Braunton.

Guido ON7CI