CAMPERSITE.BE

Overgewicht!

Zou dat kloppen? Wegen we zoveel? We gaan naar een andere weegbrug voor a second opinion zeg ik tegen Liliane, het is gratis dus waarom ook niet...inderdaad de volgende weegbrug in de buurt gaf exact hetzelfde "over" gewicht aan, volgeladen met de Vespa in de garage, klaar voor vertrek met de motorhome. Magere troost, de wegingen zijn bij ons in "de " Limburg gratis, weliswaar degene die ik ken.
De laatste mee te nemen items gaan dus gewogen worden, de weegschaal thuis liegt ook niet.
Overgewicht dus, en niet min, voor mijn lengte zit ik er 8 kg over, Liliane weigerde op de weegschaal te gaan staan, diep in haar binnenste wist ze dat we beide met een gewichtsprobleem worstelen, zo kan het niet verder.
Dat zal een etentje minder worden! Er werd gewikt en gewogen tijdens het laden van de motorhome, wel of niet een kilo aardappelen meenemen, één of twee pakjes koffie, vier ipv zes eitjes, wel of geen cornedbeef...met een zak kleren en de geladen zakken van de Delhaize gaf de weegschaal telkens de 8 kg overgewicht aan...dat zal dan een belofte zijn voor 2017, vermageren!

Naar Sankt Martin.

Wilkommen in St. Martin, einem der schönsten Dörfer Deutschlands. Unser malerischer Luftkurort liegt dort, wo sich das Pfälzer Weinland und der Pfälzer Wald...etc etc, te lezen op de website van St. Martin.



Het dorp ziet er inderdaad idyllisch uit, de weg ernaartoe wel minder, de vele werken onderweg en bijgevolg de files hadden mijn vooropgestelde planning in de war gestuurd.
Het aankomstuur klopte niet meer, de geplande overnachtingsplaatsen in het lieflijke oord waren volzet zodat we niet bij onze favoriete wijnboer konden overnachten.
Gastheer Frank Schreieck vond het jammer om ons niet te kunnen ontvangen op zijn weingut maar gaf wel de goede tip om de hoek om op de parking van het kerkhof te gaan overnachten, indien nodig konden we bij hem terecht voor de noodzakelijke service. Vriendelijke gast der Frank.
Wat normaal gezien een rustig lieflijk wijnoord gedurende een groot deel van het jaar lijkt te zijn is einde september voor St.Martin het startschot van allerhande festiviteiten, vooral weinprobe...und verkauf.
We betalen 6€ om 24h zonder voorzieningen te mogen overnachten, voor wat water kan men terecht op de begraafplaats, net aan de ingang.



Uiteraard doen we duchtig mee, een Sauvignon blanc, een Grauer burgunder, een Merlot en een Assemblage Red 2014 werden geproefd en goed bevonden bij Herr Frank Schreieck, de flessen werden mooi ingepakt en belandden uiteindelijk in de alkoof, het begin van een collectie tijdens deze trip. Het dorp vertoonde dit weekend een gezellige drukte, een beetje te naar mijn zin maar dat had enkel invloed op het nemen van foto's.


Nesselwang, niet veel zaaks.

Een tussenstop dat voor ons dient als aanloop voor de beklimming van de twee passen, De Fern en de Resiapas.
Al de plaatsen werden in de omgeving richting zuiden al eens aangedaan, Nesselwang nog niet en daarom verdient ze onze aandacht.
Vermeld als topplatz maar de titel niet waardig, trouwens krijg ik de indruk dat veel motorhomers deze lijst gebruiken om daar eens geweest te zijn, er is geene fuck te zien in Nesselwang, tenzij men in de winter gaat skiën of rodelen en in de zomer de berg met een plank naar beneden sjeest.
En dat zijn dus niet de oude knarren liggend op een ligstoel naast hun motorhome, kijkend wie er toekomt. Totaal niet ons ding!
Wij hadden dus het geluk om de laatste plaats nog te kunnen bemachtigen na een drukke dag fileleed, waar rijdt iedereen naartoe ?
Een korte beschrijving van de stellplatz, alles aanwezig voor 10€ zelfs de wifi, sanitair buiten het domein op een ongelukkige helling geplaatst op een redelijke afstand. Het panorama mag er zijn, zicht op de kabellift en autoparking en een Nesselwangse berg met dito koeien. Kortom een desolate plek om meteen te vergeten en nooit meer te gebruiken als stop, liever Kempten in de buurt als de gelegenheid zich terug voordoet.
Het mooie weer zal er waarschijnlijk voor iets tussen zitten, de berg was drukbezet, door wandelaars en schattige koeien met bellen aan hun nek, de geur van gras en vlaaien maakte dit Bayerische tafereel compleet, zelfs de kerk dat onze aandacht trok voldeed aan onze verwachtingen, het interieur prachtig versierd in uitbundige Duitse rococo-stijl. Hoogtepunt van de dag!



Een domper op de feestvreugde.

Het is en blijft een van de mooiste trajecten om het zuiden te bereiken, de Fern en de Reschenpaß en bijkomend de vallei tolvrij.
Ik ben er nog steeds niet uit welke weg de mooiste is om Italië binnen te rijden, de Brennerpaß is ook een van de favorieten. meestal alterneren we de route naargelang de gereden weg. Logischerwijze nu de twee passen via Kempten, bedoeling is in Kaltern an der Weinstraße aan de Kalterer See of Caldaro sulla Strada del Vino te bereiken en dan is het nemen van die twee passen voor de hand liggend.
We zouden tijdens deze trip door italië een wijnroute doen, de Lagrein uit de Val Lagarina en de Traminer uit Termeno gaan proeven en inkopen, de Amarone in Valpolicella...verder naar Chianti in Toscana, de Barolo in Piemonte enz enz. Enfin we zien wel of het lukt wat tijdspanne betreft, er zijn ook nog enkele familieleden...en het lot!



Het lot en de Duitser met zijn caravan die in een bochtje midden in het dal geflankeerd door de hoge bergen in een onooglijk dorp als Tarces ter hoogte van de parochie op de SS40 veel te breed uitweek en mijn spiegel aan diggelen reed, op een of andere manier zagen we het aankomen, Liliane vloekte al voor het gebeuren...De stukjes behuizing werden bij elkaar geraapt en zo goed en zo kwaad met duct tape alles aan elkaar gekleefd.
De mof was gevlogen...Scheißkerl!!! Een streep door de rekening, het budget zal aangepast moeten worden, dat zijn stukken van enkele honderden €€€. Weg de idyllische taferelen, weg de glooiende flanken met druivenplantages, appelgaarden, het zachte milde klimaat...f*ck, f*ck, f*ck!
Te Silandro wat verder op een parking smaakte het middageten wat minder, de euforische schaal stond op minimum, gelaten draaiden we het knopje tussen de oren om en trokken verder naar Caldaro sulla strada del Vino op zoek naar een plekje om te overnachten. Vergeten was de spiegel, trouwens hoe zit dat nu met scherven brengen geluk?
De vendange oftewel druivenoogst was hier ook volop bezig, tractoren reden met karrenvrachten druiven op velden en wegeltjes tussen de druivenplantages, in mijn verbeelding zat ik al in een wijncoöperative of enotheek van Caldaro een Lagrein en een Gewürztraminer te proeven, wat een schitterende vooruitzichten. Dit zou genieten moeten zijn!
We ondervinden dat onze scherven geen geluk brengen tijdens de rit van vandaag, de camperplaats en beide campings aan het meer zijn volzet, ik zou niet weten wie er nu onderweg zit. Volgens mij enkel f*ck*ng gepensioneerden.

Oldtimers, Vespa's, Prendina.

Om de zaken op orde te brengen vergeten we even onze reisplannen en rijden door tot een punt voor ons waar we nog alle kanten kunnen uitgaan wat de reisroute aangaat.
Dit doen we dan in Monzambano net beneden het Gardameer, een beetje het thuisgevoel of tenminste een houvast al is het maar om het een en ander te kunnen regelen.
We bevinden ons hier tussen het wijngebied Custoza en Lugana en het Musem Nicolis te Villafranca di Verona wat met stip genoteerd staat op mijn planning. Wat niet op de planning staat de pomp van de ruitenwissers werkt ook al niet of is mijn reservoir leeg?
Van Pierino één van de vrijwilligers die de camperplaats van Monzambano uitbaat en oude bekende krijgen we enkele gouden tips wat wijnhuizen betreft, maar eerst een slangetje halen bij een doe-het-zelf winkel in de buurt, mijn ruitenwisserslang is doorgebeten na controle...dat wordt dan de eerste herstelling, in de zaak kreeg ik gratis en voor niets een restje slang mee, ruitenwisservloeistof was voorradig in de nabijgelegen supermarkt, mijn humeur ziet er ineens anders uit! Opgelost!
De Vespa wordt van stal gehaald.



Te Villafranca di Verona loopt een tijdelijke expo over Vespa's in het Museo Nicolis met de naam Exibition Vespa, voor de 70e verjaardag van Vespa worden er 70 modellen geëxposeerd.
Van de eerste tot de laatste modellen, uitzonderlijke modellen...
Vergeten zijn de kleine probleempjes, ze zijn gereduceerd tot een mapje geklasseerd ergens ver weg...we mogen binnen met korting voor zestigplussers, kelners in een strak pak met champagneflessen in de hand klaar om in te schenken stonden aan de ingang, niet voor ons jammer genoeg, dat was bestemd voor een Duitse oldtimerclub dat daar een evenement of meeting bezigde.
Snel wat foto's van de Vespa's voor de massa komt toestromen,.



De kleurige, de kleine, de militaire, de quattro ruote, de sidecars-serie, de buitenlandse, de vintage Vespa's, we hebben ze allemaal gezien, zelfs de touringserie, hm hm niet zonder enige fierheid meld ik dit, mijn modelletje staat ertussen! Naast de aller aller eerste!
Op de 1e verdieping zien we wat het Museo Nicolis zo uitzonderlijk maakt, vergelijkbaar met Autoworld te Brussel.
De Isotta Fraschini's, de Alfa's, de Fiat's allerhande modellen, Mercedessen voor officieren uit de dertiger en veertiger jaren, Lancia Astura Mille Miglia, ook een serie microcars een eerste antwoord op de oliecrisis jaren 50. Op de bovenste verdieping van de eerste fiets ontworpen door Leonardo da Vinci tot de vooroorlogse Belgische fietsen met cardanas-aandrijving wat trouwens een Italiaanse uitvinding is, de ganse serie Bianchi fietsen en motorfietsen, vliegtuigmotoren uiteraard ook Piaggio vliegtuigmotoren, oude fototoestellen je kent ze wel de houten vogelkastjes...dit was watertanden!



Als afsluiter voor de voormiddag doorkruisen we de Custoza regio, je weet wel van de Bianco di Custoza het proeven daarvan zou later op de dag zijn, bij de Azienda Prendina, nu effe scheuren richting Castellaro Lagusello wat als een van de mooiste dorpjes van Italië gecatalogeerd staat. We zien daar de oldtimerclub toeterend passeren met hun juweeltjes in de anders zo rustige en stille dorp, we genieten van dit spektakel met een lekkere streekwijntje in de hand op een terrasje.



Bij de Azienda Prendina worden we ontvangen door de signorina Antonella.
Klanten bedienen zich aan grote tanks voor hun dagdagelijks gebruik aan 1.5€ tot 2€ de liter, we laten Antonella eerst de anderen bedienen zelfs nadat ze na ons toekwamen, wij zijn eerder geïnteresseerd voor het gebotteld goedje en dat vraagt wat advies en tijd en proeven.
De Faial zeg ik meteen, Pierino zei dat het een goede was en heeft mij deze azienda aanbevolen.
Ah Pierino, hij werkt voor ons inderdaad...maar we beginnen eerst met ons streekwijntje en op het einde onze top de Faial...
We leren dat ze meerdere stukken landgoed hebben of vigneti " wijngaarden " in de streek, dit om het risico te beperken bij hevige onweders en zo hun opbrengst verloren zien gaan in een enkele bui.
Dit heb ik dan ook bij volgende bezoeken aan andere wijnhuizen vernomen.
Ze maken niet enkel de streekwijn maar hebben menige wijngaarden verspreid in de regio. De Prendina heeft ook een wijngoed in Custoza en heet daar Cavalchina, te zien ook aan de website, eenzelfde lay out.
Voor de Bardolino kan je dan beter in Bardolino zelf gaan als je toch met een tour bezig bent krijg ik dan mee van de vriendelijke dochter des huizes, wij hebben ook de Bardolino, maar proef de Faial eens...



Goddelijk wijntje! Ik heb meteen mijn drietal flessen van dit wijnhuis, ter compensatie krijgt Liliane de witte van Custoza uit de Azienda Cavalchina, om te bewaren hé zeg ik tegen haar en mezelf als er een vip thuiskomt of zo ( lees kinderen of goed volk en dan nog... ) dit om er zelf niet meteen aan te beginnen.

Weg zonder te betalen en routewijziging.

Onze plannen zijn gewijzigd, de Chiantistreek en de Barolo laten we achterwege om toch iets van schade aan onze spiegel te kunnen recupereren, bij nader inzien zijn er ook juweeltjes van wijnhuizen hier in de Regio Veneto en noordelijker, we gaan het rustiger aandoen en lange fileleed vermijden.
Als gewoonlijk zijn we vroeg op pad tijdens onze verplaatsingen, nu hangt er een papiertje aan de receptie, SIAMO APERTI alle 10h 30'.
Dit is niet zoals afgesproken de avond daarvoor, betaal morgen maar zei Pierino tegen mij na een leuk gesprek over wijnen tijdens het sluiten van de kassa, om 8h is er iemand wel aanwezig.
Niet dus en ik wacht ook niet tot 10h 30' om mij te verplaatsen, rond 10h zaten we in Soave tegen de ommuurde stad, een kapotte betaalautomaat zorgde ervoor dat het verblijf gratis was, stroom en water inbegrepen.



Soave, bekend als middeleeuws ommuurde stadje gekneld tussen Verona en Vicenza, bekend ook als de gelijknamige wijn Soave uit de witte druif garganega of de durello uit de streek de favoriete druif van vader zaliger...met die druif maakte hij een zurig wijntje die naar mijn smaak zo goed als ondrinkbaar was, af en toe lukte het wel, dit terzijde. Ik vergeet nog de Sopressa te vermelden een worstensoort of salami dat er goed mee past...
Bon we bezoeken hier de belangrijkste wijnhuizen op aanraden van de slager, zijn winkel ligt naast de camperplaats en carabinieri waar we de specialiteit van de streek meenemen Bigoli al sugo all' anatra, er is net tijd om even te gaan aperitieven, proeven dan maar, een Ripasso Valpolicella voor hem en een Soave voor haar bij de Enoteca del Soave.
Niet alleen op aanraden van de slager maar ook na verwijzing van de eigenares van een enotheek in het centrum van Soave krijgen we dezelfde namen mee, Pieropan, Coffele en Cantina del Castello
Bij Pieropan zit je bij een wijnhuis van een hogere classe, de Amarone was uitverkocht en de nieuwe die in de loop van oktober zou uitkomen zit boven de 90€ ...de Ripasso was betaalbaar maar dan eerst het volgende wijnhuis doen vooraleer een aankoop aan te gaan.
Een tipje van de sluier oftewel wat duiding:
De Amarone of de Amarone della Valpolicella is een droge ronde rode wijn dat van de, gewoonlijk een viertal maanden op houten kisten, gedroogde Corvina en Roninella-druif ( tegenwoordig voor modernere technieken en hygiënische redenen in plastieken kisten ) wordt gemaakt.
Nog niet zo lang in productie genomen of gekend geworden daar het ontdekt of gemaakt is per vergissing bij het maken van de Recioto, de oerwijn van de Valpolicellastreek. Officieel als Amarone gekend door het eerste etiket in 1953 van Bolla...
Eens geproefd vergeet je nooit de smaak, ik ben er alvast door de knieën voor gegaan, jammer van de prijs.
Enfin hier na de Pieropan stappen we Coffele binnen met twee gekocht Soave's van de Cantina del Castello.
De Amarone was hier betaalbaar, 39€ voor een 2012. Ik proef van de Ripasso en wat later van de Amarone, de Ripasso is een wijntje dat enkele weken in de wijnvaten passeert waar de Amarone in gerijpt heeft om daar de aroma's van te krijgen.
Meteen koop ik er twee, de geopende Amarone fles staat voor mijn neus terwijl de verkoopster de kelder ingaat, mijn glas is leeg...ik bedien mij een beetje!
De Vespa staat weeral klaar, gewoon om te cruisen, we hebben enkele doelstellingen bereikt vandaag, gewoon rondrijden voor de namiddag!



Het is een zestal kilometers rijden via kleine wegen, onverharde stukjes tussen wijngaarden en lichtjes bergop tot Castelcerino, aan de parochiekerk stoppen we even voor de gebruikelijke panorama' s, enkele honderden meters verder de camperplaats van de Relais Castelcerino, een onvergetelijke plaats boven op de heuvel maar niet te doen zonder gemotoriseerd vervoer of sterke fietsbenen, onderweg stoppen we hier en daar voor een hopelijk redelijke bruikbare foto voor mijn verslag.



We maken even kennis met een vriendelijke familie tijdens de druivenpluk na toestemming om foto's te nemen, ze hebben geen eigen wijnhuis of enkel maar voor eigen gebruik, het merendeel gaat naar de coöperatieve, ze krijgen daar €€€ voor. We krijgen ook een stukje levensverhaal mee van de mamma, we luisteren ook naar haar probleempjes, het lucht haar op denken we dan.
Ik krijg een gouden tip van de zoon. Daarboven op die berg ginderachter, daar begint de Valpolicellastreek zegt hij, wij zitten net voor de grens bij Illasi, daar moet je zeker gaan en zeg dat ik je gestuurd heb...bij Trabucchi, de beste in de omstreken!
Je geraakt er makkelijk met je Vespino!
Een beetje voorovergebogen over het stuur, Liliane dicht tegen mij aan, zo begon de beklimming bergop, bochtje in bochtje uit, door wijngaarden en verloren gehuchtjes, tussen olijvengaarden aan de top waar we moesten zijn, een onvergetelijke korte maar zeer aangename en plezante rit tot boven aan de azienda.



We mogen uiteraard kijken naar " il vigneto " tot aan de plaats waar de Rondinella en Corvina in kistjes gestapeld worden en voor enkele maanden te drogen liggen om tot amarone omgetoverd te worden na minstens drie jaar in vaten gerust te hebben.
Het domein produceert enkel en uitsluitend de Valpolicella, de Amarone en de Recioto, bijkomende verrassing een eigen Grappa.
We blijven binnen een vooropgestelde redelijk budget, met een drietal flessen te kopen blijft het nog doenbaar, probeer de zoete Recioto maar eens met een scherpe gorgonzola, zeer gepast geeft hij ons nog mee! We leren steeds bij.



Grappa en een beetje terug-thuis-gevoel.

De streek rond Vicenza is boeiend in elk opzicht met meer dan genoeg bezienswaardigheden te ontdekken, het strekt zich in het zuiden tussen de Colli Euganei waar je de Strada del Tocai Rosso en de Strada dei Colli Berici kan volgen tot noordelijk in de bergen tussen Schio ten westen de hoogvlakte van Asiago en de Monte Grappa oostelijk.
Het schuldgevoel van daar gepasseerd te zijn zonder een enkel familielid opgezocht te hebben speelt mij toch wat parten. Ik twijfel nog wanneer en bij wie dat we gaan.
We nemen een van de mooiste beklimmingen om tot op een hoogte van 1000m te geraken, 10 tornanti of bochten vanaf Piovene Rocchette om tot het hoogplateau van Asiago te geraken te (Slege in het oerduits of Schlägen gewoon ) enkel en alleen om met de Vespa daar op die hoogvlakte te toeren, het weer is schitterend met een ideale temperatuur, op de Via Mosele net voor de ingang van het stadje staan we op een parking zonder voorzieningen a 6€/ 24h.
We hebben goede herinneringen aan die plaats, een plaats dat ik iedereen kan aanraden, aria fresca en meestal te veel eten!
Dat doen we in de buurt van Cesuna of Kan Züne in het Cimbro het oerduits, alwaar we de weg naar de Monte Zovetto inslaan tot op net geen 1.300m hoogte.



Aan het rifugio Kübelek een uit de kluiten gewassen schuilhut aperitieven we buiten in het zonnetje aan 1€ voor een glas Malbec en een Sauvignon, schandalig goedkoop, de wijnen komen uit de buurt van Venetië vernemen we later, we moeten ons zelfs haasten want de zaak loopt stilaan vol.
Jaren geleden aten we hier een volledige gangenmenu bestaande uit stevige kost uit de bergen, polenta, funghi, formaggio, salsiccia ed..., nu enkel een voorgerecht, de hoofdschotel delen met we ons tweetjes, zo makkelijk gaat dit hier, er is geen enkel probleem om dingetjes uit een gerecht te nemen of bij te vragen, alles naar wens.
Lekker weeral, en ook dit maal niet op te krijgen, decadent grote porties...



We vergeten dit alles en zoeken de rust op enkele honderden meters lager in de stilte van het bos. Op het einde van het pad enkele begraafplaatsen, een Engels een Italiaans en een Oostenrijks...slachtoffers uit WOI, een moment van stilte en rust, we signeren het boek, nu nog lezen we in dit boek adressen uit de UK en verder.
We prijzen ons gelukkig, en toch bestaat dit gruwel nog...



We sluiten af in het centrum van Asiago in het Caffè Roma, ik durf het bijna niet te schrijven met een...wijntje, de dag was super aangenaam. We vergeten de oorspronkelijke planning, de kapotte spiegel en verheugen ons op de volgende dagen.
Vrijdag 30/9 laatste dag van september, 7h in de ochtend de verwarming slaat aan, het is amper 9° binnen.
Naar ons gevoel wat koud om hier nog een dagje te blijven, bijkomend het vroege verkeer in de ochtend.
Misschien is dat maar een excuus om elders te gaan. Bij het afdalen van de berg merken we al duidelijk een temperatuurverschil, de warmte is toch aangenamer.



We stoppen in Bassano voor een overnachting bij de Conca d' Oro, een agriturismo gerund door vrijwilligers en andersvaliden.
Een prachtige dreef tussen de olijfbomen brengt je tot op de plaats.
Volg absoluut niet je navigatie maar rij er tot aan een rotonde waar je tot aan een viaduct komt, daar links in...signalisatieborden Conca d'Oro volgen met het bekende motorhomesymbool.
Dit is een redelijk grote boerderij in een uitgestrekt domein waar men allerlei groenten en graangewassen verbouwd, alles wordt verkocht in hun kleine bio-winkeltje, er is een restaurant waar men mits reservaties tijdens het weekend ook enkele gerechtjes kan eten, op een boogscheut gelegen van de beroemde Ponte degli Alpini of het centrum van Bassano del Grappa.
We betalen 10€ voor de overnachting 2€ voor de stroom en 2€ voor het water, lozen kan je er niet. Wij komen er speciaal voor de grappa, mijn favoriete twee die er geproduceerd worden zijn de Poli en de Nardini.



Bij Nardini wordt mij nieuwsgierigheid gewekt door een bestelling op de toog, een mooi kleurige cocktail, vuole provare?
Natuurlijk dat we willen proeven...



Lekker! Lekker ging ook de zachte barrique van 60° binnen, de mandorla van 50° was ook speciaal, een paar druppeltjes in de koffie en de kamer is geparfumeerd door de amandelen...we nemen beide.
Met deze aankoop gaan de de winkel van Poli binnen, de concurrentie, hier kan je vrij een ruimte bewandelen ingericht als museum, stijlvolle zaak!
Uit hun grote aanbod, blijkbaar komt er telkens iets nieuws uit net als bij Nardini, kopen we een doosje met een assortiment kleine flesjes, het lijkt ons mooi om dit als cadeautje mee te brengen, de gelukkige zal onze zoon zijn.



In Vicenza staan we aan de Stadio, gemakkelijk te vinden als men de borden met een voetbalsymbool volgt.
We staan er voor 8€ / 24h water en lozen inbegrepen, onze oude favoriete restaurantje de Conchigla d' Oro naast de parking is uitgegroeid tot een hotel-catering-winkel-restaurant-pizzeria.
We halen een kant en klaar gerechtje uit de catering voor de middag, het was kip met aardappeltjes uit de oven, voor 6.9€ kan je zelf je eten niet maken. Voor vanavond is de reservatie in het restaurant in orde.
We halen de Vespa uit en gaan aan enkele " verplichtingen" voldoen.



Deels doen we de Strada del Tocai Rosso en de Strada dei Colli Berici om tot in Grancona familie te gaan opzoeken.
We passeren het schooltje waar mijn vader het dikwijls over had...hoe dikwijls heb ik het niet gehoord...met houten klompen in de winter over de bergen...
We sluiten het stukje " emo " moment af in Vicenza in de nog redelijke rustige Piazza del Duomo in afwachting van onze reservatie.



Op deze Piazza parkeerden we ooit onze Fiat 128 coupé als jonggehuwden terwijl we de autosleutels ook nog aan de parkeerwachter moesten afgeven, in '74...herinneringen...zou de Valpolicella en de Traminer er voor iets tussen zitten? 't Is zeven uur...tijd om te gaan eten!
De Conchiglia heeft veel van zijn vroegere charme verloren, waarschijnlijk zal dit ons laatste etentje worden in dit restaurant vanavond, de warme nonchalante uitstraling van ooit heeft wat ingeboet, het cleane afstandelijke is er in de plaats gekomen, het lekkere eten blijft maar het is niet meer hetzelfde. Ik verlies een beetje het houvast hier, het is anders...

Amarone en een kleine week Garda.

We kunnen nog net een plaatsje bemachtigen met een goede satellietontvangst op de Campeggio Comunale van Lazise, dit gaat een weekje onze basis zijn om enkele wijnstreken te gaan bezichtigen en meer.
We worden er vriendelijk en familiair ontvangen aan de receptie, volgens hun zijn we habitués wat zich vertaald in kom straks maar als tijd hebt om je in te schrijven, zoek je eerst maar een plaats uit, het administratieve werk kan wachten, men kent ons dus etc etc.
We zijn verbaast dat op zondag 2 oktober de camping nog volstaat, Duitsers en Denen zijn in de meerderheid, geen spoor van Nederlanders of Belgen, alleen wij dan. We betalen hier 25€ dagelijks, alles inbegrepen een trage wifi incluis.



De eerste dag is over de koppen lopen aan de kade en in Lazise, er is een of andere fiera bezig onder de naam Sapori e Colori dit jaar voor de eerste maal, wat smaken van de terroir betekend, kraampjes met allerlei specialiteiten van de streek trekken de massa aan, we verkiezen een beetje uit de drukte te blijven en eerder wat info te gaan vergaren na een vluchtig kijkje van dit evenement.
Monteci is een nieuwe zaak naast Veronesi en ligt net achter de camping, Veronesi is een begrip voor de toeristen in Lazise: olie, bruschettamengelingen, verzorgingsproducten, wijnen, grappa's, sauzen, daar koopt Liliane enkele dingetjes op basis van olijfolie, ik spring bij Monteci binnen, althans het bijhuis.
Ik krijg er uitleg over dit wijnhuis en een bon voor een gratis rondleiding in de azienda, natuurlijk was mijn interesse gewekt temeer dat ze in de buurt van San Pietro in Cariano gelegen is, hartje Valpolicella, bekend samen met Fumane en Negrar voor de Amarone, ik krijg de raad mee om de gps als kortste weg in te stellen om er naartoe te rijden, molto panoramica! Zeer panoramisch!
We weten wat te doen voor de komende dag.



We begeven ons eerst te Pescantina bij Monteci omdat de Cantina Sociale della Valpolicella te Cariano na 15h 30' de deuren opent, de rit naar de azienda was inderdaad de moeite en als beloofd krijgen we als enigen een rondleiding, als enigen omdat er niemand anders aanwezig was, dat werd dus een privé rondleiding.
Wij krijgen aanvankelijk de ingestudeerde monoloog, naarmate we vragen stelden kreeg de afgeratelde versie toch wel een andere wending en werd het een toch best boeiende rondleiding.
Trabucchi op de heuvel van Illasi is een andere categorie zegt ons de signorina van dienst op de vraag over het waarom van de grote prijsverschillen in de Amarone, ze beantwoord mij dat er veel factoren een rol spelen, promotie, beperkte productie, moeilijkheidsgraad van het bewerken van de percelen, manueel verwerken, ligging etc etc, Monteci is groter, verspreide percelen, minder risico...kortom deze dame wist waarover ze sprak. Denk ik dan, ik ben totaal geen kenner amper een liefhebber bij het drinken ervan.
De rondleiding werd beëindigd met het proeven van enkele wijntjes, het gevolg was enkele flessen in de mand.



Bij de Cantina Sociale della Valpolicella is het aanschuiven met de volgeladen tractoren aan een soort toestel, het moment om wat vragen te stellen aan die gasten.
Kijk zegt hij, die machine bepaald welke vracht waar naartoe mag, welke hoeveelheid suikers aanwezig zijn en de alcoholpercentage uiteindelijk, ik heb mijn briefje en die is goed!
Amarone maak ik niet zegt er ene, nog niet gedronken zegt hij, die is wel lekker, als mijn wijn op is kom ik hier bij de coöperatieve en betaal ik 1 € de liter, wij bepalen hier gezamenlijk de prijs van de wijn dat je hier kan kopen.



De winkel in deze coöperatieve is van een totaal andere categorie als de mega zaak Monteci, kleiner, veel kleiner en gemoedelijker.
De wijnen staan op houten leggers en in een soort keukenkast gestald, het straalt warmte uit, de verkoopster aan de telefoon druk bezig met een gesprek over familiale aangelegenheden, de signorina straalde bij Monteci een zekere klasse uit, deze hier eerder warmte, het scheelde niet veel of ze mocht voor mij haar breiwerk uithalen.
Op de met kant versierde gewone keukentafel stonden de geopende flessen te wachten.



De Amarone uit 2009 kost hier amper 20€ te zien op de foto, op de foto ook te zien dat Liliane duchtig mee doet bij het proeven van rode wijn, iets wat ze normaliter nooit drinkt, maar hier?? Hopla!!
We rijden happy met de Vespa terug, de reden? ik heb er het raden naar...



Zonder Bardolino en minder dan een klein weekje Garda.

Het Museo del Vino te Bardolino lijkt ons leuk om te bezichtigen, eerst wel naar Bardolino harbour crossen voor wat sightseeing.



Leuk stadje net als wat verder Torri del Benaco of Riva...een mens moet toch wat doen om de dag gevuld te krijgen, alhoewel wat gezelligheid en pittoresk betreft Torri del Benaco staat hoog genoteerd.
Vroeger in onze glorietijd deden we de stadjes met de fiets, nu onverantwoord met al dat aperitiefgedoe, je zou het meer kunnen infietsen.



Hoog tijd voor wat culturele versnaperingen nu dat het aperitiefuur een tijdje voorbij is. Het Museo del Vino van het huis Zeni ligt op een steenworp van Lazise met een prachtige uitzicht over het meer.
Het begon al meteen interessant in een prachtige omgeving, net op tijd voor de grote toeloop begon om enkele sfeerbeelden te kunnen en mogen nemen, er stonden wat persen en karren uit de belle epoque buiten net voor de ingang, snel de grote groep voorblijven.



Enkele brede gangen strategisch opgesteld met wat foto's van de familie Zeni en werktuigen allerhande wat met druivenstokken en wijn te maken hebben leiden ons naar de schatkamer oftewel het hoofddoel van de zaak, verkopen!
En dit was zo goed uitgekiend dat menige toeristen eigenlijk kratten wijn kochten waarvan ze later zouden denken WTF heb ik nu gekocht.
Dit ging op deze manier, je krijgt een degustatieglas en zuip je gratis te pletter aan de uier van de VINO!



Het duurste van wat er uit die uiers kwam kostte 7€ de fles, nu 1000 km rijden om een flesje van 7€ te kopen is te gek voor woorden, de duurdere wijntjes van een hogere en betere kwaliteit waren betalend, tja waarom eigenlijk?
Per i turisti zeggen ze tegen mij aan de balie, als die met bussen komen kopen ze niets van deze goede wijn maar drinken wel alles op, ik ook niet terwijl we toch kwaliteit zochten, en dan wil ik wel proeven wat we kopen. Met een lege Vespa reden we weg.
Geen Bardolino! Trouwens als de top uier ons niet kon bekoren zal het ook niet anders zijn met de rest. Neh!
Leve de Valpolicella!



Peperige Lugana en het zit er bijna op dat weekje.

Of zouden we al verzadigd zijn door een overdosis?
Geen Bardolino maar de Lugana staat op het programma vandaag, na even in Lazise city in de voormiddag een jasje voor ons Liliane gekocht te hebben. You give some 2 get some!
Enkele lugana's bijvoorbeeld.
Ik vond haar niet meteen bij het winkelen, gecamoufleerd tussen de anderen.



We rijden deze keer Peschiera voorbij tot aan een gehucht ter hoogte van Sirmione met de gelijknamige naam als een van de favoriete wijntjes van Liliane namelijk de Lugana.
We stoppen bij een wijnhuis, de Corte Sermana. Het domein lijkt verlaten, het geluid van onze Vespa op het grind trekt de aandacht van een man, de wijnbouwer-eigenaar van deze azienda.
We zijn welkom, de zaak is open, hij nodigt ons binnen in zijn bescheiden kelder, we proeven wat van zijn witte wijntjes.
Peper zegt Liliane tegen mij, lekker maar smaakt peperig zegt ze!
De brave man begrijpt geen Nederlands, een beetje gegeneerd leg ik uit wat Liliane proeft, pepe zeg ik !
No, no zegt hij.
Triomfantelijk wijst Liliane op een grote affiche waar verschillende aroma 's en smaken van wijnen beschreven staan en de afbeelding van peper, GATVER...ze heeft gelijk ook nog, na nog eens proeven komt de peperige smaak bij mij ook door, onder andere. En het smaakt ook nog VERDORIE NAAR PEPER...een kenner zeg, ons Lilianeke! De brave man is sprakeloos, misschien uit beleefdheid.
Twee Luganatjes en enkele rosétjes van zijn Bardolino verdwijnen in de lederen Vespa tas.
We scheuren terug naar de camping, toch nog een productief dagje geweest.



Een laatste rit, koud man! Een ijsje als afsluiter.

Het ritje tijdens een van de voorbije dagen richting Valpolicella smaakte naar meer, we rijden bijna tot in Cariano bij de wijncoöperatieve maar slaan dan noordelijk richting Fumane, ook een dorp gekend door de productie van de Amarone.
Als gewoonlijk duurt de rit niet lang tot we weeral verleid worden door een enoteca, een gesprekje met de uitbater bracht ons een waardevolle tip.
Fumane is ook gekend door haar watervallen maar dat wist ik al en die vergen bijna een ganse namiddag om te verkennen dus komen die niet in aanmerking, de weg verder tot in Breonio moet je zeker doen geeft de uitbater ons mee als tip, over de berg terug tot aan het Garda geeft spectaculaire uitzichten over het dal!
We gaan ervoor na een Ripasso, een Custoza en een babbeltje, het is nog vroeg in de namiddag.
Fan-tas-tisch ! ! !



Tot op ongeveer 1000m hoogte in Breonio was het een zalige temperatuur, over de bergtop aan de andere zijde van de berg zaten we voornamelijk in de schaduw te rijden, dit was even de billen dichtknijpen van de kou, we waren iets te lichtjes gekleed voor de rit. Zwijgzaam scheurden we beneden tot aan een aangenamere temperatuur, de rit is inderdaad zeer mooi om te doen met om iedere bocht een geweldige uitzicht over het Garda.
Ontdooid geraakte ik pas 's avonds in de warmte van de pizzeria Al Baffo, de met salamino piccante gekozen pizza is een aanrader, ze verwarmt ook het binnenste, de bediening verliep vlekkeloos.



Niets beter dan flaneren met een gelato in de hand in Desenzano, we konden moeilijk aan de verleiding weerstaan, de zaak ligt aan de binnenhaven van deze leuke stad, het doet een beetje Honfleurachtig aan maar dan wat van in de verte, wat een vergelijking!



Einde van ons verblijf aan het Gardameer, we hebben deze plaatsen al eens aangedaan, iets wat voor ons zeldzaam is is terugkeren waar we ooit al waren tijdens een vakantie maar het thema was voor mij zeer aangenaam, anders en leerzaam, volgend jaar zoeken we iets in het bier-en- brouwerijengedoe, ook leerzaam en verfrissend. Elke reden is een goede excuus om als thema te gebruiken en weg te zijn.
We misten de Lagrein en de Traminer wegens drukte, veranderden onze route wegens pech met kosten als gevolg maar zijn tevreden over het gekozen alternatief.
De rode Lagrein en de witte Gewürtztraminer werden aangekocht in een plaatselijk supermarkt en dat geeft niet zo een echt gevoel van...daar kan je moeilijk iets leuks over schrijven.
Een verhaal over de Chianti en de Barolo zal er later wel komen mits wat sponsoring, wie storten wil mag mij contacteren...
Bedankt voor het lezen,
Liliane en Franco Gasparella.