CAMPERSITE.BE

Wegens internetperikelen met 2 weken vertraging:

Naar de bakermat van de ontdekkingsreizigers.

Zaterdag 4 juni

Vanmorgen aangezet voor mijn reis naar Portugal, bij het vertrek is het nog wat mistig, maar het regent niet. Op de weg is het rustig en dat blijft zo tot op de pereferique van Parijs. Onderweg ook nog geen spoor van tankstations met bevoorradingsproblemen, het lijkt er op dat het ergste op dat niveau al voorbij is. Op de ring rond Parijs wordt het dan echter wel druk, traag rijdende files en af en toe stilstaan, het feit dat er een staking gaande is bij het openbaar vervoer hier in Frankrijk zal daar ook geen goed aan doen natuurlijk. Maar al bij al verlies ik er niet veel tijd mee, ik dacht dat ik niets zou merken van de overstromingen waarover men thuis al berichtte in de journaals, maar onderweg zijn er toch meerdere afritten afgesloten en wanneer ik de Seine over rijd staat die inderdaad wel erg hoog. Eens van de ring af is het tijd voor een korte lunchstop, voor alle zekerheid tank ik toch ook maar al is mijn tank nog half vol. Wanneer ik even later weer verder rijd krijg ik meldingen op de infoborden langs de autosnelweg dat de A10 richting Orleans afgesloten is wegens overstromingen en dat ik dus via de A11 naar Le Mans moet om in Tours te geraken. Gelukkig is de 24u race maar vanaf woensdag (trainingen) en volgend weekends (de race zelf). Ook hier blijft het vlot rijden, al is het wel even schrikken wanneer de GPS er 100km extra bijtelt voor deze omweg. Maar even later krijg ik de melding dat er een alternatief is en scheelt de nieuwe route weinig met de originele.
Zo komt het dat ik rond 17u Tours bereik waar ik plan van te overnachten. Doch ook hier spelen de overstromingen mij parten, de eerste twee campings die ik opzoek staan helemaal onder water en zijn dus niet open en ook een derde camping is gesloten wegens risico op overstromingen. Zo wordt het uiteindelijk nog na 18u alvorens ik de camper stilzet op de camperparking van Saint-Avertin. Even een blikje cassoulet opwarmen en nadien nog even een wandeling naar het nabijgelegen meer om de benen een keer te strekken en de dag zit er weer op.

Zondag 5 juni

Vanmorgen is het nog grijs, maar niet echt koud en droog. Eens terug op de snelweg is het nog rustiger dan gisteren, vooral de weinige vrachtwagens die er gisteren nog reden zijn nu bijna volledig weg, wat het wel zo aangenaam rijden maakt. Op de radio hoor ik dat op de A10 snelweg tussen Parijs en Orleans, die gisteren afgesloten was al een paar dagen een 300 tal auto’s vaststaan waarvan de eigenaars geëvacueerd werden en die nu het water stilaan zakt met een 30-tal takelwagens opgehaald worden. Er is hier dus duidelijk heel wat meer waterellende dan de items over Parijs zelf die in onze journaals besproken werden. Men heeft het hier ook over de campings die willens-nillens gesloten zijn waardoor de eigenaars natuurlijk heel wat financiële schade lijden. Ook vandaag blijken er geen problemen te zijn met de tankstations (toch niet waar ik stop voor een korte pauze of een tankbeurt). Het enige dat nog op de problemen wijst zijn de bordjes die aangeven dat er geen jerrycans mogen gevuld worden. Wel is de diesel hier een stukje duurder dan in België met prijzen tussen de 1€20 en 1€50, waar er wel moet bij verteld worden dat dit de pompen zijn langs de autosnelweg die hier in Frankrijk altijd wel een stukje duurder zijn.
Naarmate ik zuidelijker kom wordt het warmer en komt het zonnetje tevoorschijn, al gauw rijd ik met het raampje open en het fleece truitje en de broekspijpen mogen even later ook opgeborgen worden. Met de zonnebril op de neus gaat het verder voorbij Bordeaux naar Biarritz en vervolgens de grens met Spanje over. Normaal had ik mijn overnachting in Bidart, juist voor de grens gepland, maar omdat het nog vroeg is rijd ik nog een 30-tal kilometer verder tot in San Sebastian in Spaans Baskenland. De ontvangst op camping Igueldo is nogal afstandelijk, eerst laten ze me buiten wachten zonder op of om te kijken en als ik even later met de gesloten deur rammel wordt ik dan toch binnen gelaten waar ik zonder enige toelichting, in ruil voor mijn identiteitskaart, een plaats toegewezen krijg. Ik plaats de camper daar en mag dan nog een keer terug voor de sleutel van de elektriciteitskast. Na een wandeling over de camping gaat het dan naar het restaurant, waar de bediening gelukkig wel wat aimabeler is. Het wordt snel frisser op het terras wanneer ik mijn diablo piquanté pizza op eet, gelukkig heb ik er aan gedacht van een truitje mee te brengen. Nog even afronden met een lekkere tiramisu en de e-mails checken op de tablet en we kunnen er weer tegen.

Maandag 6 juni

Vanmorgen is het terug grijs weer en een beetje koeler, gelukkig blijft het droog en ook de drukte valt wel mee al rijden er vandaag welmeer vrachtwagens waarmee ik naar traditie haasje over speel. Aan de eerste péage is het even schrikken als na het nemen van het ticket de slagbomen niet alleen open gaat, maar gewoon naar beneden dondert, gelukkig naast de weg. De autosnelweg voert me eerst nog een stuk evenwijdig met de kust richting Bilbao, alvorens landinwaarts te draaien naar Burgos. Het berglandschap waardoor ik rijd is prachtig, maar het betekent wel heel wat klimwerk en de nodige tunnels. Eens de bergen voorbij kom ik in centraal Spanje op een soort hoogplateau waar er intensief aan landbouw wordt gedaan, doch zowel de bermen als de akkers worden gekleurd door een uitbundige bloemenpracht die de velden dan weer eens omtoveren in gele of rode tapijten. Deze lappendeken van kleuren blijft eigenlijk duren tot ik dichter bij de Portugese grens kom en het weer bergachtiger wordt. Tijdens deze route kom ik minder en minder verkeer tegen en eens Burgos voorbij rijd ik soms zo goed als alleen op de autosnelweg. Ik maak enkele korte stops om te lunchen en de benen te strekken maar vorder goed. Pas een eind na Zamora is het gedaan met de autosnelweg, maar ook dan is het een goed bereidbare weg die soms nog dubbelbaans is ook. Hier in het binnenland van Spanje is ook de diesel een stuk goedkoper, ik zie noteringen van 1,05€.
Rond 17u00 bereik ik dan de Portugese grens, van hieruit is het nog een 40km naar Bragança, maar vanavond moet ik nog niet in de stad zijn maar in Gondesende in het Parque Natural de Montesinho waar ik de overnachting voorzien heb op de camping Cepo Verde. De ontvangst is hier een stuk vriendelijker dan gisteren en de prijs valt met 11€, wifi inbegrepen ook heel goed mee. Ik reserveer een plaatsje in het restaurant voor 8u vanavond en parkeer de camper op zijn plaats voor vannacht. Wanneer ik een wandeling over de camping wil maken geraak in gesprek met twee Engelse koppels, die even voordien al hun luifel indraaiden om mijn camper er door te laten. Als ik even later terug voorbij kom trakteren ze me op een Portugees biertje en praten we nog wat verder. Als de mensen aan tafel gaan trek ik naar de camper om aan mijn reisverhaal te werken en om 8u00 naar het restaurant te wandelen. Daar blijkt echter dat het hier nog maar 19u is en dus keer ik op mijn stappen terug, nog een uurtje wachten dus. Om 20u schuif ik dan de voeten onder tafel en probeer een traditionele Portugese maaltijd van met chorizo gevulde champignons. Dit blijkt een soort van stoofpot van paddestoelen met schijfjes chorizoworst er in, aardappelen of rijst horen er blijkbaar niet bij en dus vraag ik nog om wat brood. Tegen dat ik aan het dessert begin is het danig afgekoeld op het terras en voor een laatste thee en een kijkje op het internet verhuis ik naar binnen. Het is al bijna donker tegen dat ik terug wandel naar de camper

Dinsdag 7 juni

Vandaag vangt mijn Portugal reis echt aan, terwijl de vorige 3 dagen kilometers vreten was om hier te geraken. Mijn eerste korte rit na het vertrek van de camping brengt me in het centrum van Bragança. Het is even zoeken om de camper ergens te kunnen parkeren, maar uiteindelijk lukt dat nog dicht bij het Praça da Sé. Dit centraal gelegen plein wordt omring door 17e en 18e eeuwse huizen en natuurlijk de kathedraal (Sé in het Portugees). Midden op het plein staat een stenen kruis op een kolom dat dateert van 1689, van hieruit wandel ik omhoog richting het Fort van Bragança, het is nog een hele toch in dit warme weer en als ik onder de schaduw van de bomen kom in het parkje rond de vestingmuren voelt dat heerlijk aan.
Via een dubbele poort (Porta de Santo Antonio en Porta da Vila) kom ik in de oude citadel terecht. Ook hier staan nog enkel witgekalkte huisjes met rode daken en natuurlijk de burcht zelf. Ik neem eerst een kijkje in de oudste kerk van de stad, de Igreja Santa Maria uit de 16e- 17e eeuw, maar het is vooral het van kunstig beeldhouwwerk voorziene voorportaal dat het meest de moeite waard is. Vlak achter de kerk, er bijna tegen aan geplakt, staat een vijfhoekig bouwwerk bekent onder de naam Domus Municipalis, een Romaanse vergaderzaal met eronder een watercisterne. Ik moet natuurlijk de vijf kanten doen voor ik het kleine toegangsportaal vind. Tegenover de kerk staat dan het kasteel dat tevens dienst doet als militair museum, na het aanschaffen van het ticket loop ik binnen en doe de toer van de binnenplaats alvorens de donjon zelf binnen te gaan. Stond er buiten wat moderner afweergeschut (a dato WO II), binnen zijn het vooral zwaarden, degens, musketten, flintgeweren en revolvers en naar men hoger in de toren komt de opvolgers ervan. Ook harnassen en een afdeling wapens uit de door Portugal ontdekte kolonies vind je er terug. Van op het dakterras heb je een mooi uitzicht op de stad en zijn omgeving met in de verte het Parque Natural de Montesinho waar ik overnacht heb. Ik wandel terug naar het centrum, stoor nog even een filmopname in de Igreja São Bento, en stop onderweg voor een broodje met hesp en wip daarna nog de Kathedraal binnen om daar een kijkje te nemen. Het is er zo donker dat ik niet kan onderscheiden wat de schilderijen op het plafond van de kerk voorstellen, maar volgens mijn reisgids beeld het het leven uit van St Ignatius van Loyola de stichter van de Jezuïenorde (waar reizen al niet goed voor is, je leert nog een keer wat).
Even later zit ik opnieuw achter het stuur van mijn camper en vat de rit naar Miranda do Douro aan. Het eerste deeltje gaat opnieuw over de snelweg waarlangs ik hier gisteren aan kwam (nog geen mogelijkheid gezien om mij te registreren voor de tol trouwens), maar al snel gaat het over kleinere maar goed onderhouden wegen door een golvend berglandschap naar de Douro rivier die het land midden door snijd. Het stadje Miranda do Douro ligt op de rand van de Douro kloof die tevens de grens met Spanje vormt, zoals vele van de dorpjes hier zijn deze gewoonlijk beter bereikbaar van uit Spanje dan van uit Portugal en ze zijn dan ook vooral gericht op Spaanse toeristen. Zoals elk dorp hier heeft men ook hier een kasteel, die echter tot een ruïne vervallen is na een explosie in de kruitkamer tijdens de 7-jarige oorlog met Frankrijk en Spanje in de 18e eeuw.
De citadel bestaat echter nog wel ( een citadel is hier in Portugal een ommuurd stadje waarin gewoonlijk ook nog een burcht stond) en is deels autovrij. Ik parkeer de camper buiten de muren en wandel te voet verder door de aangename straten omzoomd door witte huisjes. Langs het centrale plein met zijn mooie huizen gaat het verder naar de Sé met dubbele torens, een kathedraal die enorm is voor zo’n klein stadje (het is één van de kleinste stadjes van Europa, niet meer dan een dorp eigenlijk). Het koor is weer voorzien van weelderig houtsnijwerk en veel verguldsel, een eigenaardigheid is echter een klein beeldje in de zuidelijke beuk van de kerk van een jongetje dat voorzien is van ettelijke kostuumpje die bij in zijn vitrine kast liggen. Een beetje de Portugese manneken pis als je wil, al zal dat wel heiligschennis zijn want deze noemt de Menino Jesus da Cartolinha (dit laatste verwijst naar de hoge hoed die het beeldje draagt), en zou een verschijning zijn die de Portugezen moed insprak tijdens een belegering van de Spanjaarden. De kathedraal staat op de rand van de canyon en het plein er rond biedt dan ook een mooi uitzicht op de kloof.
Ik keer op mijn voetstappen terug en stap op het centrale plein het Museu da Terra de Miranda binnen. Het museum heeft op het gelijkvloers enkel kamers ingericht met voorwerpen van stielen die langzamerhand uitgestorven zijn zoals schaapherders en weefgetouwen, maar ook een oude boerenkeuken en boven voorbeelden van oude klederdracht en de cultuur van de stokdansers, gemaskerde en traditioneel geklede dansers die internationaal optreden waarmee ze met korte stokken ritmisch tegen elkaar kloppen.
Terug bij de camper heb ik de keuze om enkele uitzichtpunten met de auto te bezoeken of een 1 uur durende boottocht door de canyon te maken. Omdat ik morgen verderop ook nog enkele uitzichtpunten op het verdere verloop van de kloof op de planning staan heb, kies ik voor de boottocht. Ik kom er terecht tussen een hoop bejaarde Portugese en Spaanse bejaarden die de vrouwelijke gids wonderwel stil krijgt. Van al wat de gids uitlegt in het Spaans en het Portugees snap ik geen snars, maar gelukkig gaf de dame aan de balie me een Engelse vertaling mee zodat ik toch wat kan volgen, alhoewel ik toch vooral voor de uitzichten kom, maar het toch mooi is meegenomen als de gids ergens naar wijst te weten waarover het gaat. Het is een rustige vaart door een mooie kloof en op de terugweg mogen we van onder de glazen overkapping aan dek, om te fotograferen en filmen. Er nestelen hier heel wat roofvogels en uilen en na de tocht maken we dan ook kennis met een kweekprogramma ter bescherming van de roofvogelpopulatie waar we de verschillende stadia van ei tot kuiken en volwassen vogel kunnen volgen. Vooral het voeden van de kuikens en de halfwassen jongen kan op veel enthousiasme rekenen. Vervolgens is er nog een kleine proeverij van Porto (rood en wit) en een roofvogelshow, waarbij de vogels rakelings over onze hoofden scheren. Even later gaat het mis wanneer één van de deelneemsters recht staat in haar enthousiasme om een foto te nemen en de grote uil in plaats van naar zijn opvoeder naar de bomen verderop vliegt. Ter afleiding volgt er nog een zwembadsessie waarbij een meisje als moederkloek optreed voor een viertal eendjes en als een ervaren moedereend de kleintjes leert duiken naar voedsel. Wanneer iedereen de site verlaat doen de begeleiders nog steeds alle moeite om de grote uil terug te lokken, evenwel zonder succes.
Ik rijd nu richting Mogadouro waar ik zal overnachten, de route voert mij over een hoogplateau waar ik al gauw merk dat de schaapherder hier blijkbaar nog lang niet uitgestorven is. Het licht golvende landschap is een afwisseling van lage bossen en weides en akkers onder een strakblauwe hemel. Mogadouro heeft niet zoveel te bieden en staat in sommige reisgidsen zelfs niet vermeld, maar de camping is erg mooi, goedkoop en voorzien van heel net sanitair en ook het dorp zelf blijkt erg aangenaam om door te wandelen als ik later op de avond een restaurant ga opzoeken. Ik wandel daarbij eerst langs de ruïne van het kasteel, waarvan eigenlijk alleen nog een toren over blijft en enkele funderingen, met ernaast een eenzame kerktoren die een 10-tal meter van het eigenlijke kerkje staat, dat bovendien nog in een gans andere stijl is gebouwd. Ik ga dan op zoek naar een restaurant en vind dat in een zijstraatje van het centrale plein. Voor 12€ krijg ik er een soep, salade, 2 corteletas met rijst en frietjes, 2 frisdranken, een ijsje en een kleine, sterke koffie voorgeschoteld. In de schemering wandel ik terug naar de camping, een temperatuurmeter bij een apotheek geeft aan dat het een nog aangename 27°C is.

Woensdag 8 juni

Vanmorgen na ontbijt en douche de grijswater tank geleegd en vers drinkwater ingenomen, gezien ik vanavond op een camperplaats sta waarvan ik twijfel of er voorzieningen zijn. Dus beter voorkomen dan genezen. Daarna afrekenen (met een bedrag van 8,5 voor een zeer mooie camping met net en modern sanitair echt een koopje) en op weg naar het verdere verloop van de Canyon de Douro. Om een eerste uitkijkpunt te bereiken draai ik even voor Fornos een smal asfaltwegje in, dat kronkelend heuvel op en af gaat, en tenslotte over gaat in een zandpad dat tussen grote zwerfkeien heen slalomt. Het uitzicht is even later echter zeker de moeite waard, de canyon is hier niet meer zo smal en steil als gisteren maar blijft een mooi panorama. Ook het uitkijkpunt van Mazouco een eind verderop is zeker een stop waard alvorens ik in Freixo de Espada à Cinta stop voor een wandeling door het historische centrum naar de Torre do Galo en de Igreja Matriz. De toren is alles dat van de oorspronkelijke citadel over blijft, het kerkhof ligt op wat eens een binnenplaats van het kasteel was. Een wandelingetje over het kerkhof toont dat sommige families hier, zoals in Zuid-Amerika, er de voorkeur aan geven bovengronds te begraven, al is die term dan natuurlijk niet juist meer. In verscheiden kleine kapelletjes staan de kisten van verschillende familieleden boven elkaar in nissen, sommige uit het zicht door een wand, andere echter niet. Ik klim de trap van de toren op, maar sta daar voor een gesloten deur. Een kijkje in de kerk geeft even verpozing van de blakerende zon, naast donker zijn die kerken namelijk ook steeds opmerkelijk koel binnenin. Allebei een gevolg van dikke muren en weinig of geen vensters. Een tip van enkele lokale mensen brengt me via een steile wegel naar de oever van de Douro voor een picknick aan de waterkant. Jammer dat het water er niet erg proper uit ziet, aan een duik waag ik me maar niet. Dit zou trouwens ook een prima overnachtingplaats zijn, maar daar is het nog veel te vroeg voor.
Het landschap begint nu serieus te wijzigen de canyonwanden zijn overgegaan in glooiende hellingen, waarop wijngaarden, olijfboomgaarden en andere fruitboomgaarden de dienst uitmaken. Zo ver je met het blote oog kan zien strekken de plantages zich uit. Dit is dan ook de Douro streek beroemd om zijn Portwijnen. Van hier tot in Porto aan de kust wordt de rivier geflankeerd door wijngaarden van de beroemdste Portomerken. Het blijft hier wel nog steeds hard op en neer gaan, wat de motor van mijn camper toch wel voelt aan de watertemperatuurmeter te zien, veel mogelijkheden om af te koelen is er ook niet bij buitentemperaturen die boven de 35°C stijgen. In Figueira Castelo Rodrigo neem ik de afslag richting Vila Nova de Foz Côa, voor een bezoekje aan het Parque Arqueológico do Valo do Côa. Onderweg maak ik nog af en toe een fotostop en om 15u40 sta ik aan de ingang van het bijbehorende museum. Daar weet me mij te vertellen dat de gegidste wandeling naar de hier ontdekte rots gravures binnen 25 minuten vertrekt van uit Castelo Melhor, waar ik dus zo-even ben voorbij gereden. Het is nog haasten om daar op tijd te geraken, maar het lukt nog op het nippertje, de groep staat al klaar om in de Patrol 4x4 te stappen om te vertrekken. Met de veters van mijn wandelschoenen nog los, voeg ik me bij hen, na een snelle schoenwissel van sandalen naar bergschoenen.
De vrouwelijke gids/chauffeur brengt ons over een onverharde weg naar de oevers van de Aguiar rivier een zijrivier van de Douro. In deze vallei werden bij het starten van bouwwerken aan een dam namelijk 100-den in de rotsen gekerfde figuren van dieren en mensen en nog wat geometrische figuren gevonden. De Unesco verklaarde het een World Heritage site en de plannen voor de dam, die dit alles en een grote wijngaard zouden onder water zetten, werden opgeborgen. Na heel wat gehots en gebots komen we beneden aan en gaan we te voet verder. De rotsgravures die we te zien krijgen lijken op het eerste zicht een hoop kriskras door elkaar getrokken lijnen, maar de gids weet feilloos de contouren van verschillende dieren zoals buffels, paarden, geiten en een enkele vis er uit te halen. De wandeling brengt ons naar een viertal verschillende sites op enkele honderden meters van elkaar, maar de archeologen doen hier nog dagelijks nieuwe ontdekkingen, en vele van de al ontdekte zijn te moeilijk bereikbaar of te weinig zeggend voor de toeristische leek. We keren via dezelfde route terug en ik probeer een uitweg te vinden uit de smalle steegjes van het dorpje. Ik rijd opnieuw naar Vila Nova de Foz Côa, niet omdat het een zo onvergetelijk stadje is, maar omdat er daar een officiële camperparking is, en bovenal een heel erg aanlokkelijk gemeentelijk buitenzwembad dat ik op mijn eerste doortocht opmerkte. Ik hoop een beetje dat de camperplaats zich aan het zwembad bevind, zoals nogal eens voor valt, maar dat blijkt hier niet het geval. Niet alleen ik raak hier zo stilaan oververhit ook de Tomtom heeft er last van en gaat op zwart maar blijft wel praten. Ik vind toch het zwembad terug en ga me informeren, ik heb nog een 3 kwartier om me om te kleden en een duik te nemen, wat ik me geen twee keer laat zeggen. Een uurtje later ben ik volledig opgefrist weer op weg naar de camperplaats, wat niet meer is dan een parkeerstrook naast een rustige weg met daarnaast strategische geplaatste banken en picknicktafels overschaduwd door bomen en voorzien van een mooi uitzicht over een vallei. Alleen jammer dat de stoep ook als hondentoilet dienst lijkt te doen, honden die zich hier van tijd tot tijd trouwens ook goed laten horen, het lijkt wel of er hier ergens een kennel zit. Hopelijk vormt dat vannacht geen probleem. Het centrum en de restaurants en bar liggen op een 2-tal kilometer van hier en ik heb geen zin om nog een keer tot daar te rijden of te lopen en warm dus snel zelf iets op. Ik leg de Tomtom even in de ijskast om letterlijk af te koelen en te zien of het ding nog werkt. Dat lijkt nog te lukken ook, al blijft het scherm veel te donker!

Donderdag 9 juni

De hondenkennel heeft zich vannacht blijkbaar koest gehouden of ik heb er in elk geval geen last van gehad, ook verder was het hier heel rustig. Gezien er hier geen sanitair is de douche in de camper nog een keer gebruikt, toch wel een luxe zo. Na het ontbijt even gekeken of de Tomtom nu die afgekoeld is weer normaal werkt, maar helaas, het ding werkt wel maar het scherm blijft te donker. Gelukkig heb ik de Garmin Nüvi als reserve bij en dus wordt die in gebruik genomen. De enige reden om hier gisteren weer te keren was het zwembad en dus kan ik meteen verder trekken. Zo wordt de volgende stop, met uitzondering van een supermarkt om onder andere frisdrank en mineraalwater in te slaan, Castelo Rodrigo, er stelt zich wel een probleem want in de ene reisgids wordt Figueira Castelo Rodrigo genoemd als de plaats waar de bezienswaardigheden te vinden zijn en in de andere Castelo Rodrigo. De GPS vindt er maar één (met beide namen vermeld) en dus volg ik dat maar. Ook ter plaatse is het nog niet duidelijk en volg ik de bruine wegwijzers die me naar een ommuurd dorpje boven het “nieuwe” dorp brengen. Daar kunnen de 2 dames die het ticket office bemannen wat meer klaarheid brengen, Figueira Castelo Rodrigo is het nieuwe dorp waar de bewoners van het oude Castelo Rodrigo, het ommuurde dorpje (of cidadel) dus, naartoe getrokken zijn. In het versterkte dorpje staat de ruïne van het Castelo Rodrigo dat echter ook het Palacio Cristóvão de Moura noemt. Voor één keer geen kasteel dat verwoest werd door het munitiedepot dat ontploft is, maar in brand gestoken door de dorpelingen omdat de eigenaar met de Spanjaarden heulde. Na het bezoek van het voormalige paleis wandel ik kriskras door het dorpje, waar er nog steeds enkele mensen wonen. Vervolgens keer ik terug naar mijn camper en rijd richting Almeida.
Dit fort is in tegenstelling tot de vorige vestingen nog grotendeels intact en heeft de plattegrond van een 12-puntige ster, in Vauban stijl blijkbaar. Van in de verte zag het er niet echt indrukwekkend uit, maar eens ik door de poorten van de eerste verdedigingsmuur rijdt en uitkomt bij de tweede, blijkt dit echter één van de prachtigste ommuurde stadjes tot nu toe te zijn. De binnenste omwalling is zo massief dat ik er gewoon met de camper helemaal op rond kan rijden, de buitenste ster, doet er trouwens niet voor onder, en tussen beide ligt een zeer brede droge moat of vestinggracht, waar indringers zich achter niets konden verbergen indien ze de eerste verdedigingsgordel al genomen hadden. Ik verplaats de camper steeds enkele 100-den meters en parkeer dan en bezoek dat deel van het stadje binnen de muren. De meeste huisjes zijn witgekalkt met af en toe wat kleurig geschilderde raam- en deurkozijnen. Maar er zijn ook wat gebouwen in natuursteen waaronder een prachtig gerestoreerde manege, Picadero d’el Rey, in de voormalige Koninklijke paardenstallen van het fort. Het enige deel van deze vestingstad dat niet overeind is gebleven is het voormalige kasteel, waarvan alleen de fundamenten (die op zich nog in zeer goede staat zijn) zijn overgebleven. Ook hier weer als munitiedepot opgeblazen, in dit geval door Napoleons troepen, blijkbaar een effectieve tactiek zo te zien. Ik wandel nog naar twee van de andere dubbele poorten die zo mogelijk nog indrukwekkender zijn dan diegene waardoor ik kwam, met enorme dikke houten met ijzer beslagen deuren en bovendien nog een stalen valhek als extra verdediging. In één van de middeleeuwse straatjes vind ik een terrasje waar ik een broodje met lokale ham en kaas neem als lunch. Hierna bezoek ik nog het militair museum (eigenlijk meer wapenmuseum) in de voormalige kazematten van het fort die in het verleden dienden als ondergrondse schuilplaats voor de bewoners bij belegeringen. Hier bevond zich ook een bron die er voor zorgde dat men het lange tijd kon uithouden wanneer de stad volledig omsingeld was. Al met al een bijzondere plaats om te bezoeken en heel erg rustig.
Weer op weg naar Guarda was het eigenlijk de bedoeling om in Castelo Mendo langs te gaan, maar doordat ik nogal de tijd genomen heb in Almeida, besluit ik dat dorpje links te laten liggen, de enige bezienswaardigheid bestond er trouwens maar uit één overgebleven poort met 2 gebeeldhouwde everzwijnen. Guarda is de hoogstgelegen stad van Portugal op 1056m en dat merk je goed aan de temperatuur die hier merkelijk lager ligt, wat momenteel echter een verademing is. Het was de ganse dag rond de 30°C, wat gelukkig toch nog een graad of 5 minder was dan gisteren, doch nog erg warm tijdens het wandelen. Maar hier dus een lekkere temperatuur om in te wandelen. Ik heb de camper vlak achter de kathedraal kunnen parkeren, pal in het centrum van Guarda. Mijn eerste bezoekje breng ik dan ook aan de kathedraal die er meer uitziet als een versterkte burcht. Afgezien van de steunbogen en de waterspuwers zijn er verrassend weinig ornamenten aan de kerk die dan ook niet zozeer verfijnd is als wel bombastisch. Alleen aan de ingangen heeft men zich wat frivoliteit aangemeten. Ook binnenin is het gebedshuis zeer spartaans aangekleed, zelfs het glas in lood in de ramen hoog boven in de kerk is niet in felle kleuren uitgevoerd met beelden van heiligen, neen gewoon wit en afgebleekt gele ruitjes. In tegenstelling tot de andere kerken is er dan wel weer veel lichtinval in de kathedraal. Boven het altaar is er wel een groot kalkstenen sculptuur met een heel hoop heiligen erop, doch in plaats van verguld lijken die eerder bruin geverfd? Dit sculptuur wordt aan beide zijden nog geflankeerd door twee andere die volledig in witte kalksteen zijn met uitzondering van de Maagd Maria, maar dit is zowat alles van opsmuk in het gehele gebouw.
Ik wandel via het Praça Luís de Camões nog wat rond in het historisch centrum, langs de Torre dos Ferreiros en zo naar de Porta del Sol langs de Misericórdiakerk en terug via de São Vincente kerk. Die echter alleen van buiten mijn aandacht krijgen, genoeg religie voor één dag. De smalle straatjes voeren me opnieuw naar het Luís de Camões plein waar enkele kunstenaars bezig zijn marmeren blokken met slijpmachines en beitels om te vormen tot kunstwerken. Eerder zag ik ook al een schilder buiten, voor een kunstgalerie, bezig aan een abstract schilderij, blijkbaar is er hier een cultuurfestival aan de gang. Bij het verlaten van de stad zie ook nog net de toren die als enige overblijft van het oorspronkelijke kasteel van de stad.
Mijn overnachtingplaats voor vannacht is een camping in het Parque Natural da Serra da Estrela, ik stop onderweg nog even bij een man die met een fruitstand langs de weg staat om wat verse vitaminen in te slaan en rijd dan het natuurpark in. De gele brem staat hier ook weer volop in bloei tussen de granieten rotsblokken die overal verspreid liggen. Op de bergkammen rondom staan heel wat moderne windmolens elektriciteit te produceren, maar die storen eigenlijk niet zo erg. Na nog enkele fotostops kom ik aan bij het Parque Campismo Rossio de Valhelhas. Ik parkeer alvast mijn camper in afwachting van de receptie die nog open moet gaan en reserveer voor het avondmaal, wat deze avond blijkbaar een BBQ is. Om 19u00 kan ik dan officieel inchecken en de elektriciteit aansluiten. Ondertussen al wat aan mijn reisverhaal gewerkt en daar doe ik mee verder tot het tijd is om te eten. Dat laat door het succes ervan, vrij lang op zich wachten, wat ik eerst nog niet opmerk door het checken van mijn e-mails en nog wat andere zaken op het internet. Maar na een uurtje wordt het toch wel hoog tijd. Lekker is het wel, met drie verschillende soorten vlees, rijst, frietjes, salade een plaatselijke rode wijn en een caramelflan na. Op het einde van de maaltijd beginnen er zelfs enkele sporadische druppels te vallen, zonder dat het echt begint te regenen, gelukkig maar want mijn beide dakkoepels staan volledig open! Ik probeer ondertussen al een paar dagen de internet connectie op mijn laptop aan de praat te krijgen, zonder succes, op de tablet werkt het nochtans zonder probleem. Waarschijnlijk zit de niet meer ondersteunde Windows XP er voor iets tussen… . Het is ondertussen half twaalf en in het dorp naast de camping wordt er nog muziek gespeeld, hopelijk niet te lang meer.

Vrijdag 10 juni

Vandaag staat er een dagje puur natuur op de planning, het grootste deel van de dag zal ik namelijk in het Parque Natural da Serra da Estrela doorbrengen. Maar eerst een klein euvel aan de waterkraan in mijn badkamer in orde brengen, gisterenavond gemerkt dat die blijkbaar niet meer werkte (nochtans ’s morgens nog gebruikt om te douchen). Maar het bleek een snelle fix te zijn, waarschijnlijk bij het douchen de flexibel van de douchekraan te ver omhoog getrokken waardoor die de toevoerleiding naar de kraan blokkeerde. Even ontwarren en ik kan weer verder. De camper krijgt vandaag serieus wat klimwerk voor de banden gegooid, dit is namelijk het hoogste gebergte in Portugal, met als hoog(s)te punt de Torre met zijn 1993m. Langzamerhand maken de bossen plaats voor een zee van goudkleurige brem die hele bergen bedekt, de hellingen lijken soms wel te gloeien. Meer en meer verschijnen er echter ook granietblokken in het landschap, eerst alles losse zwerfkeien, maar meer en meer volledige rotspartijen. Om elke bocht is er wel weer een panorama dat smeekt om een fotostop te maken en dus vordert het langzaam. Door de hoogte wordt het ook een stuk frisser, en een stevige wind draagt daar nog toe bij. Na eerst een mouwloos vestje, mag er al snel ook een dunne pull aangedaan worden. Bij een kunstmatig meer maak ik een langere stop en een wandeling alvorens richting Torre te rijden. Dit hoogste punt van Portugal is bereikbaar met de auto en heeft in de winter zelfs skipistes. Zelfs nu ligt er in enkele verscholen hoekjes nog wat sneeuw. Op de Torre staan naast een 7m hoge ronde toren (om aan de 2000m te komen) en twee observatoriums en enkele souvenirwinkels en verkopers van lokale producten. Bij deze laatste koop ik een schapenkaasje en een chorizoworst na even te mogen voorproeven hebben. Ook een fles Serrano likeur (vergelijkbaar van kleur en smaak met whisky-crème likeur) schaf ik me aan, en ik moet de verkopers intomen want ze blijven maar proevertjes van de verschillende kersenlikeuren inschenken. Vervolgens in de camper geluncht (met de schapenkaas) en dan weer verder. De granietpartijen overheersen nu helemaal het landschap, hele granieten bergen rijzen rondom mij op. Ze vormen een prachtige chaos om door te rijden of wandelen. In één van de granieten wanden werd een mooie (religieuze) afbeelding gehouwen van de Maagd Maria. Mijn camper lijkt maar nietig tussen deze reusachtige granietrotsen. Bij het afdalen overheerst dan stilaan weer de gele brem en vervolgens de bossen. De lange en tamelijk zware afdalingen doen de remmen van de camper zwaar afzien, en met zijn trommelremmen achteraan zijn die al niet schitterend, tegen dat ik beneden ben hebben die dan ook goed warm.
Gisterenavond heb ik nog een tijd bezig geweest met het hertekenen van mijn planning, want er stond vandaag een redelijk rustige dag op de planning met weinig bezienswaardigheden, andere dan het landschap, net als morgen, maar de dag daarna had ik veel bezoeken gepland en toch wel wat meer kilometers en dus heb ik dat een beetje overhoop gegooid en besloten van vanavond eerst nog langs Monsanto te rijden. Dit is blijkbaar het meest Portugese dorpje onder de dorpen in Portugal, wat dat dan ook mag betekenen. Het dorpje zelf is één van die typische Portugese bergdorpjes met nauwe straatjes met oude huisjes en enkelbrekende bestrating in de vorm van keien. Maar daarenboven zijn de huizen hier op, onder, tegen en tussen de chaos van granieten rotsblokken gebouwd, zodat nauwelijks te bevatten is waar wat stopt en wat begint. Boven het dorp liggen dan nog de resten van een Tempeliers burcht, een Romaanse kerk en een necropolis. Ik kies natuurlijk weer de langste weg om naar boven te klauteren tussen de rotspartijen door, gelukkig had ik er aan gedacht vanmorgen de sandalen om te ruilen voor stevige bergschoenen. Hier wonen moet zijn alsof je permanent het zwaard van Damocles boven je hoofd hangen hebt. Sommige van de reusachtige blokken zien er uit alsof ze elk ogenblijk naar beneden kunnen storten en alles in hun weg met de grond gelijk maken. Langzaam maar zeker laat ik het dorpje in de diepte achter mij en wandel zigzaggend verder de berg op. Die tempeliers en hun voorgangers (er was hier voordien al een Romeinse burcht) hadden dat wel goed gezien, eventuele aanvallers zouden al met hun tong op hun tenen staan uithijgen tegen dat ze de imposante muren goed in het oog kregen. En of het een imposante locatie is! Ik ben bij de ruïne van de kerk aangekomen met de in het graniet uitgehakte graven en zie nog minstens 100m boven mij de muren van het kasteel als dreigende, onneembare wanden, optornen. Hoe men zonder moderne hulpmiddelen, of zelfs maar een weg, al dat bouwmateriaal hier heeft gekregen en dat enorme kasteel heeft opgetrokken, is niet te bedenken. Dat moet een logistieke nachtmerrie geweest zijn. Het is dus nog even doorzetten, maar uiteindelijk bereik ik dan toch de ingangspoort van de vesting.
Hoe indrukwekkend het nu nog is, wat moet dat dan geweest zijn als het gebouw nog helemaal intact was, en geen lege huls, als je het zo oneerbiedig mag noemen, wat deze muren eigenlijk zijn. Want laten we wel zijn, wat ik hier zie zijn eigenlijk de buitenmuren van de vesting, de gebouwen binnenin en de torens zijn op wat funderingen na immers weg. Ik kan hier gerust een uurtje rond zwerven, klauterend van muur naar muur, en het is dan ook wat later dan voorzien wanneer ik terugkeer naar het dorp. Gelukkig is de receptie van Camping Municipal de Idanha-a-Nova laat open (tot 23u zelfs) en ben ik rond 20u gesteld en klaar om een soepje te gaan eten gevolgd door een kebab. In de bar staat de wedstrijd tussen Frankrijk en Roemenië van het Europees kampioenschap voetbal op, maar ik keer naar mijn camper terug om de aangepaste planning voor de volgende dagen bij te werken.

Yohani