CAMPERSITE.BE

Hallo,

Joepie, voor de 2 de keer deze zomer naar het zuiden van Frankrijk. Door het feit dat de kinderen mee zouden gaan moest er naar een camping gezocht worden. Via het internet één gezocht en er één gevonden, rustige camping met niet te veel poespas in Le Vigan ergens in een door God vergeten gat in het zuiden van Frankrijk. De realiteit bleek anders te zijn. De camping ligt langs rivier de Arre waar er deze zomer, wegens microscopische vervuiling , niet in gezwommen mocht worden. Langs de andere kant van deze rivier ligt de D 999 die uiteindelijk een drukke, zowel overdag als s’nachts, door zwaar vervoer bereden baan is. Vraag me nog altijd af waar die mensen allemaal naar toe reden. De camping zelf is alles behalve rustig integendeel heel druk. Voor ons stond er een Frans stel met een zwart-wit Tv niet groter dan een sigarenkistje, die elke avond hard op stond om naar hun favoriete programma te kunnen kijken. Langs ons werd het rustige Nederlands stel vervangen door een Frans jong koppeltje met hevige paringsdrang. Van de eerste avond en de volgende morgen was het al zover, met alle bijhorende geluiden. En ik mij maar proberen te concentreren op mijn boek van Jef Vermassen “ Moordenaars en hun motieven” , je zou voor minder . Achter ons was daar het hek helemaal van de dam, een Nederlands stel die, zowel man als vrouw, gans de nacht lagen te snurken alsof ze in 12 uur tijd het Bois de Bollogne moesten plat leggen, deze hadden dan ook nog 2 tienerdochters mee, die iedere avond op stap waren en pas maar in de vroege ochtend terug kwamen, dan vonden ze het nog nodig om tot 7.00 in de morgen te zitten kwebbelen en giechelen in en voor hun tent met hun mannelijke soortgenootjes. Als uiteindelijk de rust terug kwam waren er dan van die plezante die hun vuilnis van de dag ervoor in de vuilbak kwamen deponeren en het metalen deksel van deze lieten dichtklappen zodanig dat je een meter hoog boven je bed wipte. Als klap op de vuurpijl heb je dan nog de mensen die s’morgens vroeg willen vertrekken, en die al van 6.00 uur in de morgen staan hun portieren en koffer van hun wagen meermaals dichtgooien alsof dat het ons schuld is dat ze terug naar huis moeten. Als ik s’morgens opstond wist ik niet echt of ik nu geslapen of gedroomd had, in vele gevallen geen van beide .

Zeg nooit, nooit meer, maar in mijn geval zal het toch nog een tijdje duren alvorens ik nog een RUSTGE camping zal bezoeken. Geef mij maar een gewone camperplaats.

De kinderen hebben er zich wel goed geamuseerd en hebben daar uiteindelijk zich niets van aangetrokken, arme pa.


Groeten

Milo