.
Dit om mijn vorig euforisch bericht te duiden.
Afspraak gisteren bij Dr....... te Geel, een oogspecialist.
Sinds mijn coronabesmetting zie ik slecht tot helemaal niets door mijn rechteroog.
Liliane heeft mij tot het verre Geel gebracht.
Mistig weer heeft effect op mijn ademhaling zodat ik aan de zuurstof moet en ik zie geen diepte meer.
Mijn linkeroog compenseert veel maar Liliane rijd goed en ik hou mij aan de belofte om nooit meer boos te worden, lees commentaar geven op haar rijkunsten.
Ze kan het best wel maar ik noteerde een zekere stress gisteren, haar bezorgdheid om mij speelt haar parten.
Bon om het kort te houden, " zet je gezicht maar tegen het toestel meneer... "
Verschillende toestellen achter elkaar, injecties in mijn arm met een fluorescerende stof, grapjes makend als " nu gaan ze mij goed zien in het donker ha ha" nog wat oogdruppeltjes en wachten op het verdict.
Het lachen verging mij meteen.
Oogtrombose!
Een bloedklonter opgelopen tijdens mijn coronabesmetting is daar de oorzaak van.
In mijn netvlies zit een bloedklonter dat mijn aders verstoppen, de druk op mijn aders maakten dat er spatjes bloed over mijn oogbol ontstaan zijn en die vertroebelen mijn zicht.
Operatief niet te verwijderen.
Ik moet dringend naar andere dokters om verdere infarcten te vermijden.
Er is namelijk 10% kans dat mijn linkeroog zou aangetast worden.
Stilte...
Ik krijg zoveel informatie te verwerken dat alles in één oor terecht komt en door de andere er meteen uitgaat.
Niets aan te doen?
Euh ja, maandelijks een spuit in mijn oog om het klonter proberen te verwijderen, hoor ik vaag, na een uitgebreide uitleg.
" Gaan we meteen vandaag voor een spuitje, meneer? " stelt Dr.........voor.
Ik kruip in mijn schulp, mijn maag draait zich om...ik ben bang.
" Ga ik bewegen, zal ik een verkeerde beweging doen tijdens dat spuitje? " stamel ik.
Wat oogdruppeltjes verder en enkele minuutjes verder krijg ik een blauwe lap met een gat in het midden over mijn gezicht.
Het gaat gebeuren...
Auwww...draaglijk. Maar wennen? Nee.
Je voelt de naald binnenkomen...
700€ in mijn rechteroog, gelukkig hoef ik daar enkel een 10% remgeld voor te betalen maar dat is het minste van mijn zorgen.
Zo snel mogelijk een afspraak met mijn huisarts voor bloedverdunners of verwijzing naar cardiologen heb ik begrepen.
Alle maanden een spuit in mijn oog, een behandeling dat jaren kan duren eer het klonter weg is zonder verbetering van mijn zicht...mijn leeftijd hé.
Onderweg naar huis bekruipt mij een angstvallige gedachte.
" Liliane? Wat als mijn longen ook blijvend beschadigd zijn? "
" Maar nee..." haar gezicht vertrok.
Ik mag zo zwart niet kijken.
Ik zie nog, leef nog, we hebben elkaar, er is honger en dorst in de wereld, er is oorlog.
Dat interesseert mij gene fuck voor het ogenblik.
Laat mij even wentelen in mijn verdriet, ik wil mijn belofte verbreken Liliane, eventjes boos zijn!
Op alles.